maandag 24 februari 2014

Af en toe komt dan ineens weer het besef...

Even een niet-naaiberichtje... maar een mama-berichtje. 
Al loopt mijn hart en mijn mond over van liefde voor mijn kids, toch schreef ik er hier nog niet specifiek over! Dus wordt het eens hoog tijd!!

Al drie jaar en half ben ik mama! Een zalige, belangrijke rol in mijn leven! In het begin, toen ik voor het eerst 'mama' werd genoemd, moest ik er enorm aan wennen. Ondertussen is het de normaalste zaak van de wereld. 
Ik ben MAMA! 
De mooiste titel die je ooit kan krijgen!! (Al komen oma, meter... ook dicht in de buurt :-) )

Het is allemaal zo normaal en zo vanzelfsprekend, het moederschap, dat je bijna zou vergeten wat het inhoudt en hoe speciaal en belangrijk het wel niet is.
En zo af en toe, komt er ineens weer het besef... 
Dan kijk ik naar mijn kids en besef ineens keihard dat ik hun mama ben! Het besef komt dan zo binnen, dat ik weer even stilsta bij de intensiteit van het hele gegeven! Het gevoel dat dan over me heen komt, is (ik ga mijn best doen om het te beschrijven) een soort warme gloed die me van mijn haarwortels tot aan mijn teennagels vult met trots en vooral met intens geluk!! Dat gaat altijd gepaard met tranen van geluk! Ik ben zo blij met mijn schatjes van patatjes, ik ben zo ontzettend trots om te kunnen/mogen zeggen dat ik hun mama ben!!

Dat besef overkomt met op de meest uiteenlopende momenten. Dat kan zijn wanneer ik achterom kijk in de auto en hun samen op de achterbank zie zitten, een achterbank die jaren leeg was (alle ja, die eigenlijk gevuld was met rommel, maar kom :-) ), of wanneer Alex en ik samen zitten te knutselen aan tafel en ze weer een of andere grappige opmerking maakt, of wanneer Josh voor de zoveelste keer komt vragen om de radio aan te zetten en dan uberschattig begint te dansen, of wanneer Bart, mijn man, zegt: 'Ja liefje, dat zijn jouw kids, jij bent hun mama!' als ik weer verliefd naar hen zit te staren...
Zo zalig dat intense moment!!

Mijn alles <3 !!

Begrijp me niet verkeerd. Ik weet iedere dag dat ik hun mama ben en dat zij mijn schatjes zijn en ik verantwoordelijk ben voor hen ed. Maar waar ik het hier over heb, is toch een ander besef en een ander gevoel...

Hebben jullie dat soms ook? Of hoe ervaren jullie dat?

5 opmerkingen:

  1. Angelique Schoffelen25 februari 2014 om 11:35

    Mooi... Twee prachtige kids met een prachtige mama en papa! Jullie boffen dus alle vier! :) Dit gevoel is megaherkenbaar bij mij, en overvalt me nu al elke dag, al iets meer dan 7 jaar! Een gevoel waar niks of niemand tegenop kan he! xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jazeker, dat is een heerlijk besef. Hier precies zo, mijn kids zijn dan inmiddels 10 en 13 maar dat maakt het besef of de stille tranen van geluk er niet minder om :)

    maakt ons dankbaar en nederig, en gevuld van trots :)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik kan het niet beter beschrijven...een prachtgevoel mama zijn

    BeantwoordenVerwijderen